Çocuklarımızın Eğitimi Ve Biz

Yeni eğitim-öğretim yılı, bütün vatan çocuklarının hayırlı bir eğitim almalarına vesile olsun inşaallâh, diyerek başlayalım sözlerimize…

Dünyadaki mevcut insan kalitesine baktığımızda, onlara iyi bir eğitim verilmediği kanaatini taşıyoruz. Bu konuda haksız sayılmayız. Etrafımızda cereyan eden vahim hâdiseler bizleri haklı olarak bu düşünceye sevk ediyor.

“-Bu kadarı da olmaz artık!” diyebileceğimiz öyle çok olay var ki!.. Hayretle;

“-İnsan olan bunları yapamaz!” diyoruz.

O zaman “eğitim” denince, “eğitim yılı” denince şöyle bir düşünmemiz ve bu kavramı derinlemesine incelememiz gerekiyor. Aslında “eğitim” kavramını yetkililer her sene farklı şekillerle ele alarak incelemeli, daha seviyeli, somut adımlar atmalılar. Eksiklikler hızla tamamlanmalı… Hatalar tek tek tespit edilip giderilmeli... Eğrilikler doğrultulmalı, yanlışlıklar düzeltilmeli, noksanlıklar bitirilmeli, değil mi? Yeni yetişen nesle içi dolu, daha ahlâkî ve sahici bir eğitim-öğretim sunulmalı...

Yüreğimizi acıtan bugünkü nesil, maalesef müthiş bir ahlâkî girdabın içerisinde!.. Yıllardır silinmeden yaşayan kalıcı mânevî değerlerimiz, son yıllarda varlıklarını devam ettirebilme mücâdelesi veriyor. Sürekli ahlâksızlık pompalayan zamâne kültürü, insanlardaki, özellikle de gençlerimizdeki mevcut ahlâkî birikimleri bir bir silip süpürüyor. Her bir şeyden cinsî objeye yollar çıkıyor. Nefsî hisler hep ayakta ve canlı tutuluyor. Cinsellik, tembellik, duygusuzluk, doyumsuzluk teşvik ediliyor. Mânevî bağlar çözülüyor, yerine çabucak yıkılabilecek menfaat ve bencillik merkezli, maddî bağlar koyuluyor. “Çağdışı” damgası yiyen “din”; hayatın kıyısına itiliyor. “Şahsî arzular, istekler, hazlar; hemen derhal yerine getirilsin!” denerek genç nesle sabırsızlık aşılanıyor.

Bu gerçekler, mevcut “eğitim”in de, “öğretim”in de yanlış işlediğini gösteriyor. Dünyanın neresinde olursa olsun nesillere sunulan eğitimin, geniş çerçevede genel ahlâkî değerlerin önemsendiği, özelde ise o toplumda var olan dînî esasların ehemmiyet arz ettiği bir şekil arz etmeli… Ancak bu şekildeki bilgi ve uygulamalar, eğitimde kalıcı ve devamlı olur. Aksi takdirde şimdiye kadarki olan uygulamaların neticelerime katlanmak durumunda kalırız. Bilinen bir gerçektir ki, kulların koydukları kural ve kâideler değişkendir. Ama Cenâb-ı Hakk’ın koyduğu hükümlerse, insan fıtratına en uygun, bu yüzden de değişmeyen ilâhî gerçeklerdir. Neden hâlâ insan, “bir” ve “tek” olanın kâidelerine tâbî olmamakta direniyor ki?

Yeni eğitim-öğretim yılında, bir eğitimci olarak, genç nesle şunlar verilmeli, diyoruz:

-Çalışmanın en büyük fazilet olup, çalışarak başarı kazanmanın kişi için büyük bir mutluluk sebebi olduğu… Tembelliğin, uyuşukluğun insanı ve insânî değerleri çürüttüğü, başkalarının hakkını gasbetmeye sevk ettiği…

-Hırsızlık yapmanın yanlışlığı, israf etmenin zararları, cimriliğin menfîliği

-Anne-baba ve büyüklere saygı ve hürmet göstermenin ehemmiyeti…

-Başkalarının haklarına tecâvüz etmenin doğru bir davranış olmadığı, kişinin hak ettiği ile yetinmesinin, kanaatin değeri ve kul hakkının büyük bir vebâl olduğu…

-Toplum içindeki görgü kuralları, âdâb-ı muâşeret kâideleri, belli başlı ahlâkî faziletler…

-Yine çevreyle olan iletişimlerde karşılıklı hak ve hukûkun gözetilmesi, yardımın ve yardımseverliğin fazileti…

-Kavgacılığın, nefretin, saldırganlığın değil, sevgi ve kardeşliğin önemi…

Bütün bunların yanında bilgi ve hikmet birikimleri, hantallıktan kurtarılarak çocuklarımıza sunulmalı; çocuklar bilgi hamalı değil, hikmet erleri olmalıdır.

Ancak bu hedefler için her şey devletten beklenmemelidir. Ebeveynler de üzerine düşeni samimiyetle yerine getirmeli, anne-baba olma sorumluluğu aslâ unutulmamalı, başkalarına yüklenmemelidir. Anne ve babaların çocuklarının maddî/bedenî gelişimine gösterdikleri gayret ve fedâkarlıktan daha önemlisini, rûhî/mânevî eğitimlerine göstermeleri gerektiği unutulmamalıdır.

Genç Yetiştirmek Emek İster

Şurası bir gerçek ki, emek verilmeden ortaya faydalı şeyler çıkmaz. İllâ bir çabanız, gayretiniz olacak!.. Yeni doğan bir bebeği düşününüz; yürüyene kadar annesi ne uğraşır, ne uğraşır!.. Sonra çocuk yürür, bu sefer okul çağına kadar farklı bir gayret gösterir. Bu dönemde ferdin hayat boyu kullanacağı asıl karakteri şekillenir, yerleşir. Okul çağına gelince, hayat bilgisi yanında, toplum içinde dikkat edeceği görgü ve iletişim kuralları bir alışkanlık olarak çocuğa kazandırılır. Sonra ortaokul ve lise yıllarında, zihni açılır ve bilgi gelişim çıtası yükseltilir. Yüksek tahsil aşamasına kadar güncel bilgiler, eğitim ve öğretim; farklı kimselerle, farklı ortamlarla şekillenir, renkten renge girer.

Evladının yetişmesi için gece-gündüz seferber olan anne-babalar; çocuklarının dindar, ahlâklı ve başarılı olmalarını beklerler. Bu onların haklarıdır da… Ancak göz ardı edilen ufak tefek problemler, gençlerin ve âilelerinin önünde büyük engeller oluşturabilir.

Meselâ mânevî değerler, sadece öğretim boyutuyla kalmış, genç, onları hazmedememiş ve şahsiyetini bunlarla dokuyamamışsa; hayatın keşmekeşi arasında bir kulağından girip öbüründen çıkmaya mahkûmdur.

Aynı şekilde ebeveyn, çocuklarına sadece sözde ve sözlü telkinlerle yetinmiş, onlara güzel örnek olamamış; onların gelişip serpildiği en verimli çağlarında güzel çevre ve arkadaşlarla buluşturamamışsa, yine verilmiş emeklerin pek çoğu zâyî olmak üzeredir.

Nasıl bir tarladaki ayrık otlarını temizlemek, oradaki bitkilere gübre vermek, su vermek kadar önemliyse, gelişim çağındaki çocuk ve gençlerin etrafındaki kötülükleri, kötü arkadaş ve çevreyi temizlemek de o kadar hayâtî önemdedir.

Çocuklarına sadece bu dünya istikbalini kazandırmak için idealler koyan, paralar harcayan, kolejlere, dershanelere gönderen, yetmeyip özel hocalar tutarak özel dersler aldıran anne-babalar; çocuklarının sonsuz saadet diyarı olan ahretleri kazandırmak için ne kadar fedâkârlık yapmaktadırlar? Onların namaz kılmayı öğrenmeleri, düzenli namaz kılmaları için ne kadar özen göstermekte, ne kadar üzerlerine titremektedirler? Yoksa bütün güç ve enerjilerini dünyevî gelecekleri için harcarken, uhrevî geleceği düşünecek vakit kalmamakta mıdır?

Aynı şekilde evlatlarının okullarını, kolejlerini, öğretmenlerini seçerken gösterilen gayret, heyecan ve hassasiyet; onlara dînî eğitim verecek hoca ve çevre seçerken de gösterilmekte midir? Yoksa çocuklar biraz hüdâ-nâbit mi büyümektedir?

Eskiden, hocalara “Eti-kemiği senin!” diyerek teslim edilen çocuklar, şimdi bin türlü nazla ve “Aman oğlumu/kızımı zorlama!.. Aman, Aman…” diyerek mi teslim ediliyor. Üstelik kendilerinin yıl boyunca hiç üzerinde durmadığı ibadet ve alışkanlıkların üç-beş haftada yerleşmesini, sevdirilmesini mi bekliyorlar? Kendilerinin hiç ciddiye almadığı, tavır ve davranışlarıyla, “Olsa da olur, olmasa da!..” diye hissettirdikleri dînî/ahlâkî değerler, ibadet ve alışkanlıklar, türlü câzip ve menfî tesirlere açık durumdaki çocuk ve gençlerde bu kadar kolay mı kazanılır, yerleşir acaba?

Hâlbuki dînî eğitim, çocuğun iki dünya mutluluğu için olmazsa olmaz, en gerekli temel bilgidir. Bu bilgi ve eğitimi, en sahih kaynaklardan, en güzel şekilde ve en güzel örnek modellerden öğrenmelidir. Bu şekilde öğrenilmemiş, dînî değerlerle yetiştirilmemiş bir gencin hayatı hep eksik, yetersiz ve başkalarının insiyatifine açıktır. Onlar bütün menfî rüzgârlarla sağa sola yalpa yaparlarken bize de maalesef sadece şikâyetçi olmak düşer!.

Anne-babaların çocuklarının okul hayatı için yaptıklarının daha fazlasını, onların mânevî eğitimleri için de göstermesi şarttır. Dindar ve ahlâklı bir genç yetiştirmek, kesinlikle ciddî bir emek işidir. Şikâyet edip durmak bir çözüm değildir! Emeksiz yemek olmaz. Emek verilmeden, yalandan yapılan dövünmeler inandırıcı değildir, böyle şikâyetlerle belki sadece kendimizi kandırırız.